Człowiek został już pokonany przez maszynę w każdą grę logiczną. Chat GPT-4 działa na symulacji sztucznej sieci 100 miliardów neuronów, a my mamy ich 86 miliardów. Więc z początkiem 2023 roku sztuczna inteligencja oficjalnie przekroczyła moc obliczeniową ludzkiego mózgu. Ale pomimo tego, do pewnych rzeczy nie jest zdolna i nam nie dorównuje:

Kim jesteśmy? Co sprawia, że mówimy „ja”? Większość pierwiastków z jakich my i nasze otoczenie składamy się, powstały we wnętrzach gwiazd, które po zakończeniu istnienia wybuchły i rozproszyły się w kosmosie, dając nam budulec. Stanowimy ok. 30 tryliardów komórek.

Aby lepiej coś zrozumieć, dobrze jest doświadczyć tego w praktyce. Dla przykładu, stan nieważkości. Wiemy czym jest, możemy oglądać kosmonautów i słuchać ich opowieści. Ale nie lecąc w kosmos trudno uznać, że nasze rozumienie poczucia braku grawitacji jest kompletne. Jeżeli istnieje wspaniały świat duchowy, to czy będąc w nim moglibyśmy stwierdzić, że całkowicie rozumiemy np.: zło, cierpienie i problemy? Jeżeli jesteśmy też istotami niematerialnymi i wiecznymi to pobyt w materialnym i chwilowym świecie nabiera sensu, gdy jest źródłem nowych doświadczeń i rozwoju. Im więcej książek o relacjach ludzi ze stanu śmierci klinicznej czytałem, tym bardziej dochodziłem do przekonania, że życie tutaj to tylko rodzaj gry i symulacji dla odważnych dusz – ochotników. Subiektywne zatrzymanie czasu w momencie śmierci pokaże prawdę, czy nasze istnienie na tej planecie miało niematerialny sens.

Co 12. próba reanimacji pacjenta kończy się doświadczeniami śmierci klinicznej, tzw. NDE (Near Death Experience). Dzielą się one na pozytywne (98%) i negatywne (2%).