Większość informacji jest pamiętana przez nas nieświadomie. Dla przykładu nie znamy wszystkich filmów które oglądaliśmy i ich tytułów. Jednak gdy zobaczymy charakterystyczną scenę lub dialog, doznajemy czegoś w stylu olśnienia „Już wiem, teraz sobie przypominam”. W pewnym doświadczeniu na pacjentce, która miała problem z pamięcią lekarz podawał jej rękę na przywitanie ze schowaną szpilką w dłoni. Kobieta chociaż świadomie nie pamiętała ukłucia, zaczęła unikać podawania ręki lekarzowi, choć sama nie potrafiła wyjaśnić czemu.

Przyjmijmy założenie, że nasza świadomość, osobowość wspomnienia i pamięć wynikają tylko z reakcji elektrochemicznych i mają wyłącznie postać materialną. Ktoś zachwyca się pięknem nocnego gwieździstego nieba, które ma powierzchnię setek lat świetlnych. Wszystko to, co widzi, i cały ten zachwyt zostają sprowadzone do wspomnienia, a to wspomnienie do materialnego związku chemicznego (bo nasza świadomość i pamięć ma tylko materialną formę). Podczas gromadzenia wspomnień teoretycznie powinniśmy mieć coraz więcej tych związków chemicznych lub nasz mózg teoretycznie powinien być coraz większy. Wielu ateistycznych naukowców przyjęło takie założenie i zabrało się do szukania „materialnego śladu pamięciowego” oraz przeprowadzenia badań. Wszystkie badania (znane mi) skończyły się porażką.